دکتر مریم فرضی مدرس و مشاور ارشد خانواده

یکی از مهم‌ترین وجوه تمایز انسان از دیگر موجودات قدرت تفکر و خلاقیت اوست. همه انسان‌ها کم و بیش خلاقند و این توانایی به درجات متفاوت در همه ما وجود دارد، مهم آن است که بتوانیم آن را شکوفا کنیم. تفکر خلاق مهارتی است که شخص از تلفیق مهارت‌های حل مسائل و تصمیم‌گیری از افکار یا روابط نو برخوردار می‌شود و قدرت کشف و انتخاب راه حل‌های جدید را پیدا می‌کند.تقویت تفکر خلاق ما را در تصمیم‌گیری بهتر و حل مسئله کمک می‌کند و ما را از بن‌بست‌های زندگی خارج می‌نماید، تفکر خلاق نه تنها شخص را قادر می‌سازد که از تجربیات قبلی خود استفاده کند و آن را با موفقیت‌های تازه ارتباط دهد، قادر خواهد بود ارتباط بین چیزهایی را که قبلاً با هم بی‌ارتباط بوده‌اند پیدا کند که از نظر خودِ فرد تازه و معنادار است. همچنین می‌تواند از روش‌های غیر سنتی برای حل مسئله استفاده کند و فراتر از اطلاعات گام بردارد.

دکتر مریم فرضی مشاور ارشد روانشناسی

خلاقیت همان چیزی است که همه به دنبال آن هستیم و دوست داریم هم خودمان و هم فرزندان‌مان خلاق باشند، اما باید راه رسیدن به آن را هم بدانیم، چه در مورد خودمان و چه درباره فرزندانمان؛ چرا که حتی بیان یک جمله هم می‌تواند خلاقیت افراد را شکوفا سازد و هم می‌تواند مانع شکوفاشدن آن شود. پس این‌که بدانیم چگونه و چطور می‌توانیم خلاقیت را در خود و به‌خصوص فرزندان‌مان شکوفا سازیم بسیار مهم و اساسی است.شما هم به طور حتم تا به حال در این باره زیاد فکر کرده‌اید که خلاقیت چیست و چطور می‌توان آدم خلاقی بود. برخی مردم بر این باورند که خلاقیت یعنی خلق چیزی از هیچ اما باور، باور درستی نیست. به گفته کارشناسان علم روان‌شناسی، در حقیقت خلاقیت نوعی توانایی در تولید ایده‌های نو از طریق ترکیب، تغییر و دوباره به‌کارگیری آنها و ارائه یک طرح جدید است.خلاق‌بودن به سن و سال ربطی ندارد. همه کودکان، نوجوانان و بزرگسالان از این توانایی و قابلیت برخوردارند و با توجه به نیروهای درونی خود- که عبارت است از مجموعه اعتقادها، احساس‌ها، تربیت‌ها، باورهای متافیزیکی و پرورش آنها- می‌توانند خلاقیت را در خود تقویت کنند.گفتیم که خلاق‌بودن به سن و سال ربطی ندارد، حال این سوال پیش می‌آید که آیا از همان دوران جنینی هم می‌توان برای داشتن فرزندی خلاق تلاش کرد؟ راه آن چیست و بعد از تولد کودک‌مان چگونه باید برای داشتن ذهنی خلاق به او کمک کنیم؟ سوالات بی‌شماری که دکتر مریم فرضی مشاور خانواده در این برنامه با بیان مثال‌هایی زیبا به آنها پاسخ می‌دهند.همچنین میهمان تلفنی برنامه که خود مادری باردار است هم سوالاتی را از کارشناس برنامه می‌پرسد که شاید سوال بسیاری از مادران عزیزی باشد که در انتظار به دنیا آمدن فرزند دلبند خود هستند و یا فرزندی خردسال را در دامن پاک خود پرورش می‌دهند.

دکتر فرضی روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

این پیش‌فرض که بخشش می‌تواند به سلامت کمک کند، انگیزه بسیاری از پژوهش‌های حوزه بخشش شده‌است. برای درک بیشتر تأثیر بخشش بر سلامت، بهتر است پاسخ مقابل بخشش، یعنی دشمنی و کینه‌توزی را در نظر گرفت. این پاسخ یکی از عوامل بیماری‌های قلبی ـ عروقی و دردهای مزمن است؛ اما مهم‌ترین تأثیر بخشش بر سلامت روانی، کمک به بهبود کیفیت ارتباطات و مناسبات بین فردی است .بخشش، معجزه‌ای است که معدودی از ما قادریم آن را تجربه کنیم. ظاهراً هیچ‌کس با استعداد ذاتی برای بخشیدن به دنیا نمی‌آید و هرگز نمی‌توان فشاری را که بخشیدن بر شانه یک انسان عادی می‌گذارد، دست کم گرفت. وقتی احساس می‌کنیم کسی عمیقاً آزارمان داده است به این مرحله دشوار می‌رسیم که آیا باید بگذاریم این رنج روی دل‌مان سنگینی کند و همه شادمانی‌مان را با خود ببرد، یا باید از معجزه بخشش برای درمان زخم‌هایی که استحقاق آنها را نداشته‌ایم، استفاده کنیم؟ همه ما باید از خراش‌هایی که برمی‌داریم، این هنر را یاد بگیریم و یادگیری ما هم تقریبا ًهمیشه خلاف خوی و خصلت ماست.تا وقتی لازم است کس دیگری را ببخشد، سخنرانی‌های طولانی ایراد می‌کنیم، ولی در میان ما کم هستند آدم‌هایی که وقتی ظالمانه از سوی کس دیگری آزار می‌بینند، دل و جرات بخشیدن را داشته باشند. با وجود این، گاه مردم عادی و نه قدیسین، واقعاً دیگران را می‌بخشند و خود را از چنگ رنج و اندوه وحشتناک خلاص می‌کنند.زندگی ما پر است از آدم‌هایی که احساسات ما را به شیوه‌های مختلف جریحه‌دار می‌کنند، ولی این چیزها را نمی‌شود صدمه جدی تلقی کرد. ما از دردهای اجتناب‌ناپذیر رنج می‌بریم؛ چرا که انسان‌های آسیب‌پذیری هستیم که در دنیای دیوانه‌ای زندگی می‌کنیم. ما تا حد زیادی از رنج‌های سطحی و پیش پا افتاده‌ای که واقعاً نیازی نیست به خاطرشان کسی را ببخشیم، آزار می‌بینیم. ازجمله هتک حرمت‌هایی که ناچاریم به خاطر محرومیت از برخی توانایی‌ها تحمل کنیم. بیشتر ما موقعی می‌رنجیم که متوجه می‌شویم ارتباط انسانی مهمی که گمان می‌کردیم برای همیشه دوام خواهد آورد، موقتی بوده است. این که انسان احساس کند کنار گذاشته شده است، غالباً غم‌انگیز است. بعضی از روابط دوستانه باید قطع شوند و بعضی روابط عاشقانه نیز لازم است تمام شوند و رهاشدن و پشت سر گذاشته شدن، معمولاً اسباب رنجش افراد می‌شود. بعضی از ما عادت داریم انکار کنیم. این درد گاه به قدری آزاردهنده است که اصلاً نمی‌خواهیم آن را بشناسیم. گاهی اوقات حتی این درد، ما را می‌ترساند. برای نمونه کسانی که پدر و مادرهایشان آنها را آزار داده و با آنها رفتار تحمل‌ناپذیری داشته‌اند، غالباً می‌ترسند این نکته را بپذیرند که از‌ آنها متنفرند، بنابراین از هزاران وسیله استفاده می‌کنند تا درد خود را انکار کنند. هر کس در زندگی‌اش گه‌گاه مورد ظلم قرار می‌گیرد که شاید در هیچ یک از این موارد، کسی که آزار می‌دهد قصد ندارد ظلم کند، ولی قربانی هر بار آن را مانند ظلمی تجربه می‌کند