دکتر مریم فرضی

دکتر مریم فرضی روانشناس بالینی

شخصی نزد پزشک رفت و از او خواست معاینه اش کند 

آیا مانند پدرش صد سال عمر خواهد کرد یا خیر

پزشک پس از معاینه پرسید : چند سال دارید ؟

مرد پاسخ داد : پنجاه سال 

پزشک : به مسافرت و گردش و یا ورزش علاقه مند هستید ؟

مرد : نه به هیچ وجه 

پزشک : « اهل مطالعه هستید ؟

مرد : خیر 

پزشک : آیا برنامۀ آموزشی خاصی برای آینده تان دارید ؟

مرد : خیر

پزشک : چه نقشه و برنامه ای برای خود دارید ؟

مرد : چیز خاصی به ذهنم نمی رسد 

پزشک عصبانی شده و به مرد می گوید : پس آقا تشریف ببرید و همین امروز بمیرید ! عمر صد سال را برای چه می خواهید ؟! نکته : این داستان زندگی بسیاری از انسان هاست . آنقدر که ما نگران کمیّتِ زندگی خود هستیم ، به کیفیت آن نمی اندیشیم .چقدر عمر کردن برای ما مهم تر از چگونه زندگی کردن است .همه می خواهیم عمر طولانی داشته باشیم ، اما اگر کسی از ما بپرسد چه برنامه ای برای آینده ات داری ؟ می خواهی با روزهای زندگی ات چه کار ارزشمندی انجام دهی ؟ آنجاست که معلوم می شود ما تصویر روشنی از آینده مان نداریم . فقط یک چیز می خواهیم : می خواهیم زنده بمانیم . حالا با چه کیفیت و به چه شکلی اصلاً مهم نیست . در رابطه با زندگی ما انسان ها مهم ترین مساله فقط یک چیز است : در لحظه ای که عمر ما به پایان می رسد ، وقتی به گذشته نگاه می کنیم ، حسرت روزهایی را که گذراندیم ، نخوریم . افسوس این را نخوریم آن طور که شایسته بوده از فرصت گرنبهایی به نام زندگی استفاده نکرده ایم. آدم وقتی به دنیا می آید هزار آرزو دارد . ولی وقتی از دنیا می رود فقط یک آرزو دارد . آن هم این است که یک فرصت دوباره داشته باشد! بهترین راهکار برای عدم تجربۀ تلخ « حسرت» در پایان راه این است که منتظر آن لحظه نشینیم و تصمیم بگیریم که هر روز صبح وقتی چشمان خود را باز می کنیم ، تصور کنیم که امروز آخرین روز و این لحظات ، آخرین لحظات زندگی ماست . از خود بپرسیم که اگر امروز برای من به اتمام برسد ، از آنچه تاکنون انجام داده ام راضی ام ؟ آیا کارهایی مانده که باید انجام دهم ؟ آیا شرایطی هست که مایل باشم آنها را در زندگی خود به وجود آورم ؟ یافتن پاسخ هایی مناسب و سپس زندگی بر اساس آنها پاسخ هاست که می تواند ما را از حسرت بزرگ نجات دهد و افتخار و غرور را جایگزین حقارت و پشیمانی کند و باعث شود نه گریه و غم که شادی و لبخند آخرین احساس و عملی باشد که ما در آن پایانی ترین لحظات زندگی تجربه کنیم .