دکتر مریم فرضی روانشناس بالینی و مشاور ارشد خانواده

روزی فرا خواهد رسید که جسم من آنجا زیر ملحفه سفید پاکیزه‌ای که از چهار طرفش زیر تشک تخت بیمارستان رفته است، قرار می‌گیرد و آدم‌هایی که سخت مشغول زنده‌ها و مرده‌ها هستند از کنارم می‌گذرند . آن لحظه فرا خواهد رسید که دکتر بگوید مغز من از کار افتاده است و به هزار علت دانسته و ندانسته زندگیم به پایان رسیده است.در چنین روزی، تلاش نکنید به شکل مصنوعی و با استفاده از دستگاه، زندگیم را به من برگردانید و این را بستر مرگ من ندانید. بگذارید آن را بستر زندگی بنامم. بگذارید جسمم به دیگران کمک کند که به حیات خود ادامه دهند. چشمهایم را به انسانی بدهید که هرگز طلوع آفتاب، چهره یک نوزاد و شکوه عشق را در چشم های یک زن ندیده است.

دکتر مریم فرضی روانشناس بالینی

شخصی نزد پزشک رفت و از او خواست معاینه اش کند 

آیا مانند پدرش صد سال عمر خواهد کرد یا خیر

پزشک پس از معاینه پرسید : چند سال دارید ؟

مرد پاسخ داد : پنجاه سال 

پزشک : به مسافرت و گردش و یا ورزش علاقه مند هستید ؟

مرد : نه به هیچ وجه 

پزشک : « اهل مطالعه هستید ؟

مرد : خیر 

پزشک : آیا برنامۀ آموزشی خاصی برای آینده تان دارید ؟

مرد : خیر

پزشک : چه نقشه و برنامه ای برای خود دارید ؟

مرد : چیز خاصی به ذهنم نمی رسد

دکتر مریم فرضی روانشناس بالینی

قهر یک واکنش تنبیهی برای نشان دادن نارضایتی خود به دیگران است، اما آیا واقعا این واکنش تنبیهی در ارتباط با بزرگسالان مفید واقع می‌شود؟ حقیقت این است که قهر هم برای کسی که آن را شروع می‌کند و هم کسی که ادامه‌اش می‌دهد رنج‌آور است، اما کسی که قهر را ادامه می‌دهد و بر آن اصرار می‌ورزد معمولا فشار روانی دوچندانی را نسبت به کسی که مغضوب واقع شده، تحمل می‌کند.

او هر روز و هر ساعت در مجاورت فامیل یا دوستی که با او قهر کرده است احساس خشم و تنفرش را مرور می‌کند، خاطرات بدش را یادآوری می‌کند و حال و هوایش بدتر می‌شود. نیروی دافعه او نسبت به کسی که مورد قطع رابطه واقع شده، به خودش بیشتر ضرر می‌زند و به کینه‌ای دیرین بدل می‌شود و حتما شما هم باور دارید که کینه شبیه یک کیسه پر از سنگ است و کسی که آن را روی دوشش داشته باشد، نمی‌تواند از قله سعادت بالا برود.