اغلب مردم فکر می کنند که زندگی میدان جنگ است ولی باور کنید که این طور نیست زندگی چیزی جز یک بازی ساده نیست البته باید قواعد بازی را بدانید تا بتوانید در این بازی برنده باشید . ضرب المثلی می گوید : هرچه بکاری همان را درو می کنی . زندگی نیز همین طور است پس بیایید عشق ، شادی  و محبت بکاریم تا بتوانیم آن را دریافت کنیم . حداقل نیاز انسان به روح خدایی، مانند احتیاج نوزاد است به مادر. به همان میزان که جسم برای ادامه حیات به هوا و غذا نیازمند است، روح و باطن نیز به هدایت الهی و روح ربانی محتاج است. آرامش جان، زمینی حاصلخیز است که دانه های "خواست و نیاز" در آن به خوبی می روید، نیازهای به حق خود را در یاد خداوند که آرامش جان و قلب است، بکارید تا به خوبی تحقق یابند. خداوند همراه کسی است که او همراه خداوند باشد. با توجه به خداوند و خواندن نام های او، همراهی و پشتیبانی خدا را به سوی خود جلب کنید.انسان همان است که به آن توجه می کند، پس به خداوند توجه کنید تا الهی شوید! به خدا توکل کنید. هرچه ارتباط شما با خدا، "آن نیروی عظیم و خرد لایتناهی" بیشتر و بیشتر شود، آرامش و نشاط بیشتری را در خود تجربه می کنید و هر چه ارتباط شما با خدا محدودتر شود، ترس و اضطراب بیشتری بر شما چیره می شود.خداوند فرموده است: "اگر مرا یاری کنید، شما را یاری می کنم و قدم هایتان را استوار می گردانم." یار خدا بودن یعنی بر اساس قوانین الهی رفتار کردن، گناه نکردن، کمک به دیگران، نرنجاندن دیگران، احترام به والدین و غیره. "یار خدا بودن" در واقع همان "یاری کردن به خود" است.هر فکر، صورتی از انرژی است که در جهت نیکی یا بدی خود تولید می کنیم. با اندیشیدن به افکار بهشتی با نیروی بهشتی مرتبط می شویم، شادی را احساس می کنیم و آفتاب سرور را هر جا که رویم، می تابانیم. یاد بگیرید که احساس هایتان را از طریق افکار مثبت مهار کنید. به دقت افکارتان را زیر نظر بگیرید و هنگامی که یک فکر منفی هجوم می آورد، خودتان را وارسی و به جای آن یک فکر مثبت جایگزین کنید.در دل توفان هم، آرامش نهفته است. مهم نیست که در هر زمانی از روز چه اتفاق بیفتد. هرچه مسائل به نظر مشکل و پردردسر بیایند و هرچه قدر هم که بخواهیم کارهای زیادی را در آن واحد انجام دهیم، باید فقط به خلوتگاه درون خویشتن برگردیم و آرامش درونی پیدا کنیم.برای دسترسی به خلوتگاه درونی، چشم هایتان را ببندید و روشنایی آرام و ملایمی را درون خود تصور کنید. این فضا جایی است که ضربان قلب شما به فرمان شما آرام می تپد- به آن جا بروید.از دور دست، استاد معنوی تان از راه می رسد؛ در گوشتان زمزمه می کند: "هرجا می توانید خوبی کنید، در هرچه می توانید، به هرشکل که می توانید، هر وقت که می توانید، به همه اشخاصی که می توانید و تا زمانی که می توانید." نور سفیدی فضای دلتان را آرام می کند، سپس بر این آرامش حاصل شده تمرکز کنید.بدن وسیله زندگی است نه جوهر آن. آن قدر که ما انسان ها با ظاهر جسمی خود مشخص می شویم، یک درخت با تنه اش مشخص نمی شود. تجربیات ما باید مثل شاخه های درخت به ما شکل بدهد، ولی این کار را نمی کند. فقط جوهره وجودمان است که با شرایطی محیطی از بین نمی رود، شکسته نمی شود و یا در معرض دید و بررسی دیگران قرار نمی گیرد.وجود داشتن، پرمعنا و پرمفهوم است: من وجود دارم، من هستم، من اینجا هستم، من در حال شدن هستم، تنها من هستم که زندگی ام را می سازم و… هر کدام از ما انسان ها در این دنیا مأموریت خاصی داریم. با کمک کردن به دیگران و مهرورزی به آنان، باعث تکامل روحمان می شویم.رسالت اصلی ما در این دنیا بیدار شدن و بیدار کردن است و زندگی ما به منزله یک سفر است و هدف نیست. منظور از بیداری، فعال شدن در همه ابعاد وجود و همه زوایای زندگی است. مانند: بیداری روحی، بیداری جسمی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و… بیداری به زمان، مکان و خلاصه در یک کلام "بیداری الهی"! رهای دم طاووس رنگارنگ هستند و هنگامی که از زاویه ای خاص به آنها نگاه می کنید، درخشش و زیبایی بی نظیری دارند. خیلی از مسایل در زندگی، هنگامی ارزش خود را نشان می دهند که از زاویه درست دیده شوند؛ ولی نگرش های متشابه و کلیشه ای، دیدن این زیبایی ها را مشکل می سازد. اگر به هر مسأله ای از زاویه ای درست نگاه کنید، در آن چیزهای باشکوه و زیبایی خواهید دید. سعی کنید همه چیز و همه کس را با چشم های تازه ای ببینید که از طریق عادت، تیره و تار نشده اند.با این روش، شما می توانید ثروت های نامحدودی را کشف کنید. به خاطر داشته باشید که اگر از زاویه ای درست به تمام چیزها و اشخاص نگاه کنید، هر شخص یا هر شیء از طرف خالقتان برای شما ارمغان و پیام زیبایی به همراه خواهد داشت.

قهرمانان همیشه برنده نبوده اند ، بلکه قهرمانی آنها در تحمل شکست و شروع دو باره بوده است

با هر شکست و درد، آزرده خاطر تر شده و به دنبال مقصر می گردیم. در این روند شیب زندگی رو به سوی توقف دارد. هر بار که زمین می خوریم آسیب دیده تر و ناتوان تر از پیش خویش را در مییابیم. هر ناکامی، درد و شکست در زندگی یک درس برای ما خواهد بود. ما می دانیم دردی تجربه نخواهد شد مگر اینکه  درسی در دل آن برای ما وجود داشته باشد.خطاهای ما معلم ما خواهند بود و شیب این زندگی رو به سوی پیشرفت و بهبود خواهد بود. هربار که زمین می خوریم ره روی قابل تری از پیش خواهیم شد.زمانی که قواعد بازی ها را دانسته یا نادانسته رعایت نکنیم، خطایی رخ خواهد داد که واکنش طبیعی زندگی و هستی را در زندگی ایجاد خواهد کرد. با دانستن قواعد یک بازی و رعایت آنها ما به درک کامل تری از بازی می رسیم وموفق می شویم بازی بهتری ارایه کنیم. وقتی از این قواعد آگاه نیستیم و یا آنها را نادیده می گیریم مرتکب خطاهای تکراری و بیهوده ای خواهیم شد، این خطاها اجرای بازی را با دشواری و سختی مواجه می کنند. سختی ها ، شکست و مشکلات را هر کسی باید در  زندگی تحمل کند . اما ما می توانیم آنرا بعنوان تمرین و امتحان ببینیم که به ما کمک می کند تا رشد کنیم و پخته تر شویم اکثراً بعد ها متوجه می شویم که ما در اثر شکست قوی تر شده ایم و مسائل را روشن تر می بینیم و تجربه با ارزشی کسب کرده ایم .هر شکست می تواند قدمی در راه پیروزی  یا یک بن بست باشد ! این بستگی به برداشت خود ما دارد . شکست قسمتی از زندگی ماست ، ولی همین می تواند نقش تعین کننده ای در زندگی و موفقیت شخصی و شغلی ما داشته باشد . نکته مهم اینست که ما چگونه با این شکست روبرو می شویم وچه نتیجه ای از آن می گیریم . آیا آنرا بعنوان دلیلی برای ناتوانی خود می بینیم ؟ یعنی ماهیچ راه حلی برای این مشکل نداریم؟ بنابراین ما با بزدلی دست از تلاش می کشیم ،  شاید هم این شکست باعث شود تا ما متوجه شویم که راهمان اشتباه بوده است  یا به اندازه کافی برای رسیدن به هدف تلاش نکرده ایم. اگر ما اینگونه در مورد شکست خودمان فکر کنیم و به توانایی خود اعتماد داشته باشیم بجای اینکه در مورد استعداد خود شک و تردید نشان دهیم  مطمناً با عدم موفقیت شکسته نمی شویم بلکه آن شکست باعث رشد و تکامل فکری ما می شود .

تیم های ورزشی حرفه ای بدون یک مربی باتجربه چیستند؟ یک تیم هاکی آماتور را بدون کسی برای راهنمایی کردن آنها تصور کنید. مهم نیست که در چه مرتبه ای بازی میکنید، اگر می خواهید موفق شوید، نیاز به یک مربی دارید. فکر میکنید زندگی با بازی فرق میکند؟ مربی زندگی یک روانشناس نیست. او کسی است که با حمایت و تشویق شما با ارائه ی راه های جدید برای رسیدن به هدف ها، به شما کمک میکند تا زندگی شخصی و حرفه ای خود را توسعه دهید. مربی زندگی یک سیستم پشتیبانی است که یک هدف در ذهن دارد: بالا بردن کیفیت زندگی شما. اکثریت مردم دوست دارند که برای همه شناخته شده باشند. همه دوستشان داشته باشند و بتوانند روی همه تاثیر بگذارند. نیاز دارند وقتی حرفی می زنند مورد توجه دیگران قرار گیرند.در کل توجه را همه دوست دارند اما برخی خیلی زیاد دوست دارند. از این رو گاهی دست به کارهایی می زنند که شاید به نظر خودشان ایجاد جلب توجه کند و بتوانند از این طریق دوست داشتنی شوند اما همین سری کارها گاهی نه تنها باعث دوست داشتنی تر شدن نمی شود، بلکه ممکن است باعث ایجاد تنفر در دیگران گردد.از جملۀ کارهایی که افراد فوق الذکر انجام می دهند می توان به مدلهای عجیب و غریب لباس و مو در محلهای نامتناسب، گفتار ناپسند در مقابل جمع، نشان دادن توانایی های بالقوه، گاهی دعوا و بحث و جدل و گاهی مسخره کردن دیگران اشاره کرد.نیاز انسان همان طور که به تفاوت های فردی او بر می گردد به سن فرد ونحوه ی زندگی او نیز ارتباط دارد.از نوزاد باید مراقبت جسمانی به عمل آید اما یک بزرگسال به روابط انسانی نیازمند است که این روابط می تواند ما هیت گوناگونی داشته باشد.