سخنان مردی را نقل می کنم که در مراسم تدفین دوستی سخن می گفت.

او به تاریخ های حک شده روی سنگ قبر اشاره کرد.
ابتدا تاریخ تولدش را به یاد آورد و از تاریخ بعدی با اشک یاد کرد.

اما گفت آنچه بیش از این دو اهمیت دارد خط فاصله میان این دو تاریخ است.(1390-1345)

آن خط فاصله نشان دهنده ی دورانی است که روی زمین زندگی کرده است

 و اکنون تنها کسانی که او را دوست داشتند می دانند آن خط کوتاه چه قدر می ارزد.

مهم نیست چقدر دارایی داشته باشیم،اتومبیل،خانه،پول نقد و…مهم این است که چه طور زندگی کنیم،چقدر دیگران را دوست بداریم،مهم این است که آن خط فاصله را چطور بگذرانیم. پس به این خط طولانی و دشوار فکر کنید.آیا در این مسیر چیزی هست که بخواهید تغییرش دهید؟چرا که هرگز نمی دانید چه مدت زمان برایتان باقی است تا آن را اصلاح کنید.کاش می توانستیم سرعتمان را کم کنیم تا بفهمیم چه چیزی حقیقی و چه چیزی واقعی است و سعی کنیم بفهمیم دیگران چه احساسی دارند و دیرتر به خشم بیاییم و بیشتر قدردانی کنیم. اطرافیانمان را دوست بداریم خیلی بیشتر از گذشته.اگر به یکدیگر احترام بگذاریم و به هم بیشتر لبخند بزنیم و یادمان باشد که این فاصله بخصوص ممکن است خیلی کوتاه باشد.  وقتی درباره ما می گویند و اعمال زندگی مان را بازگو می کنند به نحوه ای که خط فاصله مان را گذرانده ایم مباهات خواهیم کرد.