دکتر فرضی روانشناس و مشاور ارشد خانواده

در کشورهای مختلف علم روان‌شناسی به ابعاد گوناگونی تقسیم شده‌است و براساس همین تقسیم‌بندی‌ها، تخصص‌های مختلفی برای این علم قائل شده‌اند. برای مثال می‌توان از تخصص‌هایی نظیر: روان‌شناسی کودک، روان‌شناسی بالینی، روان‌شناسی رشد کودک و روان‌شناسی آموزش و غیره یاد کرد. همچنین در کشور ما تخصص‌هایی در ارتباط با مسائل کودک، روان‌شناسی گروهی، خانواده درمان‌گری، مشاوره ازدواج و مسائل زناشویی وجود دارد. پس به‌واسطه وجود این تقسیم‌بندی‌ها است که می‌توان برای این علم تخصص‌های مختلفی در نظر گرفت.افراد برای حل مسائل روانی خود به روان‌شناسان مراجعه و گاهی اوقات پس از مراجعه به روان‌شناس و حل مشکل خود اظهار رضایت می‌کنند. به همین خاطر اغلب اوقات از بابت حل مشکل، برای فرد مراجعه‌کننده اطمینان حاصل می‌شود. حاصل اطمینان این امر خواهد بود که فرد در تمام زمینه‌ها و مسائل به همان روان‌شناس مراجعه کند، درحالی‌که روان‌شناس مذکور فقط در یک زمینه خاص تخصص دارد و در سایر زمینه‌ها قادر به حل مسائل نخواهد بود. همچنین اغلب مشاهده می‌شود فرد با وجود مراجعات مکرر به روان‌شناس، موفق به حل مشکل خود نشده است؛ که همین موضوع باعث می‌شود دیدی منفی به آن روان‌شناس ایجاد شود

دکتر مریم فرضی مشاور ارشد خانواده

چرا خیلی وقت ها به سهولت بدنمان را به تیغ جراحان می سپاریم اما برای سپردن بخش کوچکی از ذهن و روحمان به روان شناسان و روان پزشکان مقاومت می کنیم؟ چرا حتی زمانی که به هر دلیل، اندکی عقب نشینی می کنیم و رو در روی روان شناس، روان پزشک یا مشاور می نشینیم، تلاش میکنیم واقعیت را طور دیگری نشان دهیم؟ بعضی از ما وقتی در اتاق روان شناس یا روان پزشک میرویم و رو به روی او می نشینیم از اول در مقابل او جبهه می گیریم؛ به راستی چرا ما تا این حد از تاریکی های درون خودمان هراس داریم؟ برای دریافت چرایی آن به عوامل متعددی می توان اندیشید.

یکی دیگر از دلایل مراجعه نکردن مردم به روان شناس باورهای عجیبی است که وجود دارد. باورهایی نظیر این که روان شناس یا روان پزشک با نگاه کردن به فرد می تواند تمام رازها و مشکلات او را بخواند و از دیگر دلایل مراجعه نکردن به متخصصان بهداشت روان، فقر فرهنگی و اقتصادی است، به طوری که جامعه ما هنوز به یک تفکر علمی در این باره نرسیده است. اگر بخواهیم با تفکر علمی پیش برویم، باید رویکرد علت و معلولی را دنبال کنیم، در هر حال مردم ما هنوز به این رویکرد عادت نکرده اند.

دکتر مریم فرضی مشاور ارشد خانواده

روزی می‌رسد که احساس می‌کنیم تنها شده‌ایم، باید زندگی خودمان را به تنهایی اداره کنیم و قدم به قدم جلو برویم. به جایی می‌رسیم که دیگر از روابطی که در گذشته با اطرافیانمان داشته‌ایم، لذت نمی‌بریم و احساس می‌کنیم که این مناسبات پوچ، توخالی و بیهوده بوده‌اند. در واقع به نقطه عطفی در این روابط می‌رسیم. گاهی وقت‌ها هم با یک بیماری جدید درگیر شده‌ایم که باید به تنهایی با آن بجنگیم. حالت دیگری هم پیش می‌آید که به این نتیجه می‌رسید که تمامی کارها، تلاش‌ها و فعالیت‌هایی که کرده‌اید، آنهایی نبوده‌اند که شما فکر می‌کرده‌اید و نمی‌توانند آرزوهای شما را برآورده کنند. باید بگویم که این وضعیت در انتظار همگی ماست و دیر یا زود با آن روبرو خواهیم شد. حالا می‌پرسید که چه کار باید کرد؟