در کشورهای مختلف علم روان‌شناسی به ابعاد گوناگونی تقسیم شده‌است و براساس همین تقسیم‌بندی‌ها، تخصص‌های مختلفی برای این علم قائل شده‌اند. برای مثال می‌توان از تخصص‌هایی نظیر: روان‌شناسی کودک، روان‌شناسی بالینی، روان‌شناسی رشد کودک و روان‌شناسی آموزش و غیره یاد کرد. همچنین در کشور ما تخصص‌هایی در ارتباط با مسائل کودک، روان‌شناسی گروهی، خانواده درمان‌گری، مشاوره ازدواج و مسائل زناشویی وجود دارد. پس به‌واسطه وجود این تقسیم‌بندی‌ها است که می‌توان برای این علم تخصص‌های مختلفی در نظر گرفت.
افراد برای حل مسائل روانی خود به روان‌شناسان مراجعه و گاهی اوقات پس از مراجعه به روان‌شناس و حل مشکل خود اظهار رضایت می‌کنند. به همین خاطر اغلب اوقات از بابت حل مشکل، برای فرد مراجعه‌کننده اطمینان حاصل می‌شود. حاصل اطمینان این امر خواهد بود که فرد در تمام زمینه‌ها و مسائل به همان روان‌شناس مراجعه کند، درحالی‌که روان‌شناس مذکور فقط در یک زمینه خاص تخصص دارد و در سایر زمینه‌ها قادر به حل مسائل نخواهد بود. همچنین اغلب مشاهده می‌شود فرد با وجود مراجعات مکرر به روان‌شناس، موفق به حل مشکل خود نشده است؛ که همین موضوع باعث می‌شود دیدی منفی به آن روان‌شناس ایجاد شود.همان‌طور که افراد در ارتباط با بیماری‌های جسمی خود، متخصصان مرتبط با آن بیماری را شناسایی و سپس به آنها مراجعه می‌کنند، در هنگام بروز مشکلات و اختلالات روانی افراد می‌بایست در قدم اول، تخصص روان‌شناس را شناسایی و سپس به حل مشکل خود اقدام کنند. برای حل مشکل به نحو صحیح، ابتدا می‌بایست به این موضوع اعتقاد داشت که یک روان‌شناس می‌تواند در تمامی زمینه‌ها به ما کمک کند،حتی مسائلی که ما از آنها اطلاعاتی کافی داریم. مسائلی نظیر: خانواده، همسر، محیط کار، سالمندی و ....