کارشناس/مهمان: دکتر مریم فرضی ، مدرس دانشگاه و روانشناس

در صورت پخش نشدن مصاحبه اینجا کلیک کنید

در بیمارستانی ، دو بیمار در یک اتاق بستری بودند . یکی از بیماران اجازه داشت که هر روز بعدازظهر یک ساعت روی تختــش که کنار تنها پنجره اتاق  بود بنشیند ولی بیمار دیگر مجبور بود هیچ تکانی نخورد و همیشه پشت به هم اطاقیش روی تخت بخوابد . آنها ساعتها با هم صحبت می کردند ؛ از همسر ، خانواده ، خانه ، سربازی  ، یا تعطیلاتشان با هم حرف می زدند و هر روز بعد از ظهر ، بیماری که تختش کنار پنجره بود ، می نشست و تمام چیزهایی که بیرون از پنجره می دید ، برای هم اتاقیش توصیف می کرد پنجره ، رو به یک پارک بود که دریاچه زیبایی داشت . مرغابیها وقوها در دریاچه شنا می کردند و کودکان با قایقهای تفریحیشان در آب سرگرم بودند . درختان کهن ، به منظره بیرون ، زیبایی خاصی بخشیده بود و تصویری زیبا از شهر در افق دور دست دیده می شد. 

روزی لویی شانزدهم در محوطه‌ی کاخ خود مشغول قدم زدن بود که سربازی را 

کنار یک نیمکت در حال نگهبانی دید. از او پرسید تو برای چی این‌جا قدم 

می‌زنی و از چی نگهبانی می‌دی؟ سرباز دستپاچه جواب داد قربان من را افسر 

گارد این‌جا گذاشته و به من گفته خوب مراقب باشم! 

لویی، افسر گارد را صدا زد و پرسید این سرباز چرا این جاست؟ افسر گفت 

قربان افسر قبلی نقشه‌ی قرار گرفتن سربازها سر پست‌ها را به من داده من 

هم به همان روال کار را ادامه دادم! مادر لویی او را صدازد وگفت من علت 

را می‌دانم، زمانی که تو 3 سالت بود این نیمکت را رنگ زده بودند و پدرت 

به افسر گارد گفت نگهبانی را این‌جا بگذارند تا تو روی نیمکت ننشینی و 

لباست رنگی نشود! و از آن روز 41 سال می‌گذرد و هنوز روزانه سربازی 

این‌جا قدم می‌زند! 

فلسفه‌ی عمل تمام شده، ولی عملِ فاقدِ منطق، هنوز ادامه دارد!