طعم انار برنامه ای از رادیو سلامت (91.7.28)

کارشناس برنامه دکتر مریم فرضی و دکتر علیرضا شریفی یزدی

ازدواج های مجدد با آگاهی بیشتر اتفاق بیفته . اگر آقا مجرد بود باشند ، طبیعی است که بر روی زندگی مشترک و ارتباط با یک همسر اگاهی زیادی نداشته باشند ، و باید همزمان با بچه این خانم نیز ارتباط برقرار کند و اینکه به چه اندازه آگاهی دارد و آیا میتواند جایگزین پدر برای این فرزند بشوند یا خیر و آیا قادر هستند یک ارتباط خوبی با خانم و بچه برقرار بکنند یا خیر ، شما در ماه‌ها یا حتی در سال‌ اول زندگی نباید انتظار داشته باشید بچه‌ها رابطه خوبی با شما داشته باشند. آنها گمان می‌کنند شما قصد دارید جای  پدرشان را بگیرید.  بهترین کار این است که شما به‌عنوان پدرخوانده آگاه این نگرانی آنها را بکاهید و به بچه‌ها بگویید: «پدر و مادر تو آدم‌های خوبی هستند و هیچ‌کس نمی‌تواند جای آنها را برای تو بگیرد.» هیچ‌وقت نگویید که اگر مادرت خوب بود، تو را رها نمی‌کرد! اگر شما بگویید پدر یا مادر او خوب هستند، در واقع به حفظ هویت او – که همان والدین‌اش هستند- کمک کرده‌اید و امنیت‌خاطر خوب بودن را به او داده‌اید.دومین نکته‌ای که باید از آن مطلع باشید رفتار اطرافیان است. حتی اگر فرزند خوانده به خاطر رفتارهای درست شما با احساسی خوب و از روی رضایت شما را تایید کند، خواهند گفت: حتما نقشه‌ای دارد که روی خوش خودش را نشان می‌دهد! لازم است با درایت و مقاومت در خوب بودن فرضیات غلطی را که در ذهن بچه‌ها شکل گرفته پاک کنید. گذر زمان در این باره قضاوت خواهد کرد و معلوم می‌شود شما ذاتا خوب هستید و نقشه‌ای در کار نبوده است ...... و سوالات فراوانی که خانم دکتر فرضی جوابگو آن بوده اند پیشنهاد میکنیم این گفتگو را از دست ندید

طعم انار برنامه ای از رادیو سلامت (91.7.21)

کارشناس برنامه دکتر مریم فرضی و دکتر علیرضا شریفی یزدی

باید تمام جوانب مسئله را در این ازدواج باید در نظر داشته باشیم و راهکارهای مناسب را برای آن ارائه دهیم . وقتی یک خانمی بدون فرزند ::. مطلقه یا مجرد .:: با آقایی میخواهد ازدواج کند که قبلا آقا متاهل بوده در حال حاظر جدا شده و صاحب یک فرزند است و یکی از مشکلاتی که به آن برخورد میکنند این هستش که خانم وارد این زندگی مشترک میشه میگه ....

دوست دارم متفاوت بپوشم!
در دوره نوجوانی تاثیر گروه همسالان بیشتر می شود و نوجوان به بایدها و نبایدهای والدین چندان توجهی ندارد

نویسنده: نیلوفر اسعدی بیگی ،  وب سایت :  جام جم آنلاین

شاید شما هم وقتی سن تان کمتر بود و بیشتر وقت تان را با تماشای کارتون های کودکانه یا گوش دادن به برنامه های رادیویی مخصوص بچه ها می گذراندید، بارها از زبان مجری برنامه یا شخصیت های مختلف کارتونی شنیده بودید «نوع لباس نشانه شخصیت افراد نیست!»، «لباس برای انسان ارزش و احترام نمی آورد» و...
    
با این که همه این حرف ها درست است و در جای خود ارزشمند ولی گاهی برخی از افراد، این نوع موضوعات را در کل زندگی و برای هر سن و سالی تعمیم می دهند. این گروه براساس همین دیدگاه، گاهی ترجیح می دهند لباس های عجیب و غریبی بپوشند. برخی از نوجوانان هم این جمله را که «لباس نشانه شخصیت افراد نیست» بهانه می کنند و می خواهند هر طور که دوست دارند لباس بپوشند، لباس هایی که هیچ تناسبی با فرهنگ و ارزش های جامعه و خانواده آنها ندارد.اگر شما هم فرزندی در دوران نوجوانی یا جوانی دارید، شاید این تجربه را داشته باشید که وقتی بچه ها کوچک هستند و در سن شیرخوارگی، نوع لباس هایشان تقریبا محدود و مشخص است؛ لباس های نرم، رنگارنگ، ساده و زیبا که برای دخترها و پسرها با رنگ ها و طرح هایی مختلف عرضه یا توسط مادرها و مادربزرگ ها دوخته می شود. وقتی راهی مدرسه می شوند و حتی تا چند سال بعد از آن هم همه چیز خوب و آرام پیش می رود؛ مادر و پدر برای کودک لباس می خرند و او هم آنها را با شادی می پوشد و لذت می برد. اما وقتی چند سال جلو برویم، کم کم همه چیز تغییر می کند و کودک دیروز یا نوجوان امروز دیگر حاضر نیست هر نوع لباسی را که برایش می خریم، بپوشد؛ حالامعیارهای او تغییر کرده و نظر دوستان و همسالانش برایش اولویت دارد. اینجاست که اگر والدین حواسشان جمع نباشد و تلاش نکنند با فرزندشان به تفاهم برسند، بتدریج اختلاف سلیقه به بحث و مشاجره منجر می شود و باید در انتظار مشکلات متعدد بعدی بود.
 در این مواقع اغلب صدای پدر و مادر اوج می گیرد تا به فرزندشان یادآوری کنند «نوع لباس پوشیدن تو نشانه شخصیتت است!» ولی آیا واقعا نوع پوشش افراد با شخصیت آنها در ارتباط است؟ 
 دکتر مریم فرضی، روان شناس بالینی و استاد دانشگاه در گفت وگو با «جام جم» واژه شخصیت را چنین تعریف می کند و توضیح می دهد: شخصیت به سبک های ویژه ای گفته می شود که هر فرد در فکر کردن و رفتارش آنها را بروز می دهد؛ به تعریف دیگر، به مجموعه صفات هیجانی و رفتاری که مشخص کننده افراد مختلف در زندگی روزمره است، شخصیت اطلاق می شود. اما با توجه به این که خانواده اولین و مهم ترین نهاد اجتماعی است که کودک در آن رشد می کند، شخصیت هر فرد ابتدا در خانواده اش شکل می گیرد.