سبک زندگی برنامه ای از رادیو اقتصاد (92.9.28)

با حضور خانم دکتر فرضی روانشناس و  دکتر علیرضا شریفی یزدی جامعه شناس

روانشناس کسی است که رفتار، شخصیت، روابط بین فردی، یادگیری و انگیزش را در انسان به شکل حرفه ای مورد بررسی قرار می دهد. او از یک طرف رابطه بین عملکرد مغز و رفتار را بررسی می کند و از سوی دیگر ارتباط بین محیط و رفتار. در عرصه‌ی روان‌شناسی، به فردی می‌توانیم عنوان روان‌شناس را اطلاق نماییم که دست‌کم در یکی از رشته‌های روان‌شناسی، دارای مدرک کارشناسی یا بالاتر باشد. روان‌شناسان به‌طور حتم آموزش‌های لازم در زمینه‌ی مسائل مشاوره‌ای و یا روان‌شناسی بالینی را دیده‌اند و زیر نظر اساتید مجرب، دوره‌ی کارورزی را گذرانده و مهارت‌های لازم را کسب کرده‌اند در بسیاری از کشورهای دنیا، افراد و خانواده‌ها مراجعه به روانشناس را برای خود ضروری می‌دانند. به نظر می‌رسد در ایران هنوز هم برخی از افراد به‌رغم نگرانی و استرس‌های فراوانی که دارند، حاضر به صحبت با یک روانشناس و مشاور نیستند. همه انسانها حتی خود روانشناسان نیز در برخی از برهه های زندگی با چالشهای خاصی مواجه میگردند که نیازمند مراجعه به متخصصین روانشناس میباشند. خوشبختانه امروزه دیدگاه غلطی که مبنی بر استفاده صرف افراد روانی از خدمات روانشناختی بوده تعدیل یافته است و نقش مشاوران و روانشناسان در عرصه تربیت ، بهداشت ، ازدواج ، خانواده و زندگی اجتماعی انسانها غیر قابل انکار است. دکتر علیرضا شریفی یزدی جامعه شناس و مریم فرضی روان شناس در برنامه این هفته حضور داشتند و در مورد حضور یک روانشناس در زندگی به بحث و گفت و گو پرداختند .

فرصت عاشقی برنامه ای از رادیو ایران (92.9.28)

کارشناس برنامه دکتر مریم فرضی روانشناس و مدرس دانشگاه

دوست داشتن فرزند، ازجمله مواردی هست که خداوند به صورت فطری وذاتی در نهاد انسان ها قرار داده است ،بخصوص در وجود مادران ، و البته فلسفه آن بسیار روشن است،اگر این محبت و مهر مادری در وجود مادران نبود ،شاید هیچ مادری حاضر نمی شد حتی یک لحظه هم دردها ،رنجها ،شب بیداریها و…را تحمل کند.مسئله‌ی نیازهای روانی و از جمله نیاز به محبّت، از مباحث اصولی در روان­شناسی تربیتی و حتّی روانکاوی است .رابطه‌ی صحیح و عاطفی والدین با فرزندان تأمین کننده‌ی سلامت و بهداشت روانی فرزندان و زمینه ساز بروز استعداهای آنان است؛ چراکه اصیل­ترین و مهمترین احتیاجات روانی کودک، برخورداری از محبّت است. کودکان باید احساس کنند که والدین با آنان صمیمی و مهربان است و آنان را یاری  می­کنند تا بعدها در سنین بالاتر والدین را بهترین دوست خود بداند و بتواند مسائل خود را با آنها در میان گذارد. اثر محبّت در رشد روانی فرزندان مانند اثر نور و حرارت در رشد دانه‌ی گیاهان است؛ تاگرمای محبّت به فرزندان یک خانواده نرسد رشد روانی و شخصیّتی آنها به طور طبیعی به انجام نخواهد رسید.دل پاک کودک آئینه اى است درخشان و اظهار محبت پدر و مادر به فرزند خود و به خصوص بوسیدن او، آئینه روح کودک را جلا مى دهد و به طور خلاصه مهرورزى والدین ضامن سلامت روحى و تعادل عاطفى کودک است که این بوسیدن علاوه بر تامین نیاز عاطفی فرزندان برای والدین اجر و پاداش بسیار زیادی نیز دارد همان گونه که از رسول گرامی اسلام نقل شده است که حضرت فرمودند:فرزندن خود را ببوسید که برای هر بوسه درجه در بهشت به شما خواهند داد که فاصله هر درجه پانصد سال است . یکی از راه­های محبّت به کودک در آغوش گرفتن اوست. مربی – به ویژه پدر و مادر – برای ابراز محبّت خود به کودک، می­تواند او را در آغوش بگیرد و از این طریق محبّت خود را نسبت به او ابراز بدارد.«بدترین پدران کسانی هستند که در نیکی و محبّت نسبت به فرزندان، از حدّ آن تجاوز می­کنند و به زیاده و افراط کشیده می­شوند و بدترین فرزندان کسانی هستند که  تقصیر و کوتاهی در انجام وظایف، آنها را به سرپیچی از والدین بکشاند»همانگونه که در این روایت مشاهده می­شود، مسئله‌ی افراط در محبّت و مسئله‌ی تقصیر در انجام مسئولیّت به دنبال هم بیان شده و شاید از این جهت بتوان رابطه­ای منطقی بین آن برقرار کرد. بر این اساس می­توان  حسّ مسئولیّـت پذیری را به عنوان حدّی برای ابراز محبّت به کودکان قلمداد کرد. حفظ رابطه‌ی عاطفی با کودک تا زمانی جائز است که وی از انجام مسئولیّت­ها و وظایف خویش شانه خالی نکند و الّا اگر پدر و مادر فرزند خویش را در انجام تعهدّاتش، بی مبالات یافتند، هرگونه تساهل و تسامح در این زمینه، با تربیت صحیح فرزندان سازگار نیست. بلکه والدین وظیفه دارند با تغییر روش و ابراز ناراحتی خود، به کودک خویش این مطلب را تفهیم کنند، که محبّت آنها نیز مطلق و بدون ضابطه نبوده و در صورت اصرار کودک بر انجام کارهای ناشایست و شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیّت­های ادامه نخواهد یافت.

گلوکوم به یک بیماری اطلاق نمی شود بلکه شامل گروهی از بیماری ها می باشد.این بیماری به دلیل افزایش فشار مایع داخل چشم ایجاد می شود، ایجاد این بیماری در افرادزیر 40 سال غیر معمول است اما با افزایش سن شیوع آن افزایش می یابد.ضربات ناشی از جراحی و تصادفات و سوختگی های شیمیایی از عوامل مهم ایجاد کننده بیماری گلوکوم می باشد5/4 میلیون نفر در دنیا به دلیل گلوکوم دچار کوری می شوند گلوکوم یا آب سیاه بیماری است که می تواند سبب آسیب عصب بینایی و در نتیجه کوری شود. این بیماری در آغاز هیچ علامتی ندارد ولی می تواند در طول چند سال سبب کاهش بینایی و نهایتاٌ کوری شود. درمان زودرس می تواند مانع پیشرفت بیماری و کاهش دید بیمار گردد. عصب بینایی از بیش از یک میلیون رشته عصبی تشکیل شده است که بصورت دسته ای از رشته ها گرد هم آمده اند. این عصب شبکیه (پرده نازک حساس به نور در قسمت عقب کره چشم) را به مغز متصل می کند . برای داشتن دید خوب، سالم بودن عصب بینایی ضروری است.  چه کسانی  در خطرند؟

• افراد بالای 40 سال
• کسانی که در خانواده شان سابقه این بیماری وجود دارد.